Het populaire imago en de aantrekkingskracht op toeristen heeft helaas ook zijn negatieve effecten op Istanbul. Meningsverschillen en woordenwisselingen de gehele week en met veel zin en frisse moed vertrek ik de 27e naar Ankara. Het plan is een korte stop in Capadocia en op donderdag verder met de trein naar Damascus. Niet goed op de kaart gekeken hoor ik dat de spoorlijn naar Syrie 200 km ten westen van Ankara afsplitst. Ik moet terugreizen om de enige trein per week te halen en sla het bezoek aan het openluchtmuseum in Capadocia over. Twee dagen in Ankara zie ik hoe men de Turkse historie tentoonstelt in de musea en bezoek tijdens de herdachte Turkse victorie het mausoluem van Mustafa Kemal Ataturk.Een trein brengt mij laat in de middag met enige
vertraging naar Eskisehir. Aankomst om 22.30 uur en gelukkig nog één loket geopend. Alle medewerkers zijn nog aanwezig en ik spreek er velen. Niemand heeft namelijk van een treinverbinding met Damascus gehoord. Nu klopt er meer niet in een reisgids, maar zowel die van Turkije als die van Syrie schrijft over een treinverbinding en op het station van Aleppo heb ik een vertrekschema zien hangen. Als er treinen rijden van Syrie naar Turkije moet dat haast ook in omgekeerde richting zijn. Op al mijn vragen noemt men dat vanaf hier alleen de Asian-express naar Teheran vertrekt. Wijzend op de kaart van Syrie en Damascus als bestemming tikt de tijd voorbij. Een heldere ingeving om de Arabische naam voor Damascus te noemen haalt alle miscommunicatie uit de lucht. Er wordt druk 
getelefoneerd met de centrale want de trein is waarschijnlijk volgeboekt. Met de telefoon nog in de hand steekt de man achter het loket zijn duim omhoog en wordt niet veel later mijn treinbiljet van drie coupons met de hand geschreven. Inmiddes kwart over elf, nog 36 graden, en nog geen hotel. Het geeft allemaal niets, ik heb mijn treinkaart om 'Mit dem Sonderzug auf der Bagdadbahn von Istanbul Nach Damaskus' te reizen.
Volgens schema is de reis van Istanbul naar Aleppo 30 uur. Met 9 uur vertraging rijdt de trein het moderne station van Aleppo binnen en is de directe aansluiting op de locomotief voor Damascus gemist. Een vertraging die mij heel goed uitkomt. Als enige reiziger het kaartje aan een willekeurig loket gekocht en niet de website van de Turkse spoorwegen geraadpleegt. Zodoende niet wetend dat er geen restauratie was op deze trein. Na een appel en een broodje van een andere reiziger en twee mini-komkommers, één tomaat en een blik sardientjes van de conducteur kan ik alles wat eetbaar is nu erg waarderen en neem plaats op het terras van het eerste restaurant dat ik zie.Middernacht de volgende slaaptrein naar Damascus en vroeg in de morgen verreisd en misselijk aangekomen in de Syrische hoofdstad. Een warm welkom in het hotel waar ik zo langzamerhand een van de langst verblijvende gasten ben. De eerste dagen heb ik het echter druk met mijzelf. Ziek
zijn en deze hitte zijn de perfecte omstandigheden waar ik een afgetrainde look van krijg. Een look die opvalt bij een producer van reclamefilms en tv-series ("you, very nice and beautiful face mister!") en de vraag of ik niet wil figureren. Ik zeg oké maar geef aan niet de hele dag in het hotel te wachten en volgende week rond te reizen door Syrie. Er wordt nog getelefoneerd maar voorlopig ben ik geen ster op de Arabische tv.Inmiddels tien dagen in Damascus. Opnieuw dwalend door de straten van de oude stad en de moderne wijk. Veel is nog hetzelfde en iedereen is nog even vriendelijk, maar de strijd tussen het Israelische leger en Hezbollah in Libanon heeft ook het straatbeeld in Syrie veranderd. Desondanks heeft de hoofdstad (en de rest van het land) een aantrekkingskracht die moeilijk te omschrijven is en waar het lastig is afscheid van te
nemen. Bij het volledig invullen van ontbrekende gegevens op mijn entry/exit card for Arabs & Foreigners zie ik dat op de achterkant een welkomstwoord staat geschreven van het Ministry of Interior. "Dear visitor, You are welcome to your country Syria". Ik check de data van een festival op de de website van het Ministerie van toerisme. De website opent met "Every person has two homelands his own and Syria". En op de reizigersencyclopedie Wikitravel is Syrie de bestemming van de maand. Ja, nu wordt het duidelijk.Ik bespreek met een privédocent Arabisch de mogelijkheden om les te gaan geven. Door aanhoudende hitte en mijn voorgenomen reisplan zie ik ervan af. Ik doe een visumaanvraag op de Iraanse ambassade, spreek af met eerder ontmoette internationale vrienden, ga winkelen in de souq, stuur een groot postpakket naar huis en begin aan mijn rondreis door Syrie.
