Nu ik al twee dagen moet aanhoren dat de tickets voor de nachttrein naar Cairo zijn uitverkocht. biedt de hotelmanager aan het ticket te kopen. Bij de prijs wordt wel wat extra baksjiesj gerekend, maar men weet wel iemand. Zodoende kan ik om 23.45 uur alsnog op weg naar Cairo waar de trein negen uur later in het centraal gelegen Ramses Station arriveert.
Cairo is een ongelooflijk drukke stad met meer inwoners dan Nederland en, naar gevoel, een gelijk aantal auto's. Viaducten door de stad en de hele dag overvolle wegen met zeer veel taxi's en een enkele fietser (!!). Oversteken is hier levensgevaarlijk, maar ook een taxirit is een grote uitdaging. Voor het snel en goedkoop afleggen van grote afstanden is het alternatief om met de metro door 
de stad te reizen. Cairo is namelijk wel een grote en drukke stad, maar onoverzichtelijk is het niet. En bij een enkele blik in de reisgids staat er binnen enkele minuten iemand naast je met de vraag: 'where are you from, can I help you?' En ochtendspits of niet, niemand geeft elkaar bij het in en uitstappen van de metro de ruimte. Men baant zich een weg bij de deur terwijl men elkaar nauwelijks kan passeren. Nederlandse hoffelijkheid om dames voor te laten gaan, komt mij dus duur te staan wanneer ik mijzelf uiteindelijk als laatste in de overvolle metro moet proberen te wringen.
In de ambassadewijk van Cairo passeer ik een dame met een tas van oudwestwinkels.nl. Ik wist het; stadsdeel Oud-West heeft een grensoverschrijdend winkelgebied! Bij het checken van de 
mogelijkheden voor het verkrijgen van een visum aan de grens op de rest van mijn reis, is het antwoord voor Jordanie bevestigend en gelijk aan mijn informatie van de ambassade in Nederland. Bij de Syriche ambassade deelt men mee dat een visum in Belgie had moeten worden aangevraagd. Niet het nieuws wat ik graag had willen horen en tegenstrijdig met het bericht van het Syrische consulaat in Den Haag. Ik ben benieuwd hoe die grenspassage gaat verlopen in mei. Op goed geluk koop ik in de bookshop van The American University in Cairo alvast de volgende reisgidsen en twee leesboeken (eindelijk weer geprijsde artikelen).
De rest van de week bezoek ik o.a het oude Koptische deel van Cairo en de kleine straatjes van 'Islamitisch Cairo' waar 's avonds een indrukwekkend soefi optreden is. Ik maak vele 
stadswandelingen en bezoek enkele musea waaronder het Egyptisch museum. Een museum met zeer veel tentoongestelde historie (en daarom het bezichtigen waard), maar niet ingericht om bezoekers duidelijk over historische kunstschatten en het verleden te informeren.
Bij een bezoek aan de hoofdstad van Egypte moet men evenals miljoenen andere toeristen ook een bezoek brengen aan de piramides van Gizeh. In de vroege ochtend reis ik naar metrostation Giza en wandel als een van de eersten over het piramide plateau. Met een 
extra kaartje mag men ook de piramide van Cheops van binnen bekijken. Niet veel later sta ik, als Indiana Jones maar dan zonder fakkel, in de grafkamer van de Koningspiramide; terecht een van de zeven wereldwonderen.
Eenmaal buiten zit ik, uitgenodigd voor een kop thee, door toevalligheid binnen 10 minuten in de controlekamer van de politie te kaarten.
In de middag bezoek ik Heliopolis. Een moderne buitenwijk van Cairo waar het paleis van president Mubarak staat. De taxi stopt helaas op een plek ver buiten de plattegrond. Geen idee waar ik ben, biedt iemand aan mij naar de plek van bestemming te brengen. Weliswaar achterop een scooter door het drukke vierbaansverkeer van Cairo....oke. 'Shahid al Tayyar Nazih Khalifa' roep ik. Daar moet ik namelijk naar toe.
Morgen naar Alexandrie om de overblijfselen van de vuurtoren te bekijken; een van de andere wereldwonderen, en dinsdag terug naar Cairo voor een belangrijke voetbalwedstrijd.
Met een felucca zeil ik mee richting Luxor. Door de krachtige wind wordt er hard gezeild en vindt niet iedereen die meevaart het even leuk. Zoals afgesproken, stap ik af in Kom-Ombo. Ik bekijk hier het tempelcomplex (of wat daar nog van over is) en dwaal rond tussen de standjes met souvenirs en toeristische snuisterijen op zoek naar een toillet. En zal je zien, uitgerekend als de nood het hoogst is, heeft men geen flauw idee wat je bedoelt met het woord 'toillet'. Gelukkig biedt mijn taalgids uitkomst. Tussen de basisbegrippen/woorden 'dank je wel' en 'hoeveel kost dit' staat de vertaling: 
'tawaliet'. Weer een Arabisch woord erbij. Maar ik moet zeggen, tot nu vele modellen en potten gezien, maar dit is weer nieuw. In Luxor was ik de uitvoering wel eerder tegengekomen en uiteraard had ik wel een vermoeden, maar na het lezen van Joris Luyendijk's 'Een goede man slaat soms zijn vrouw' weet ik zeker waar alles voor dient. Ook weet ik na het lezen van alle -in zijn boek zo mooi omschreven- details, dat ik hoe dan ook kies voor papier.
Omdat ik niet met 'Felucca-tocht-genoten' meereis naar Edfu, zoek ik zelf naar ander vervoer. Een militair (die zijn bij iedere toeristische plaats in grote aantallen aanwezig) wijst de weg op het terrein en is zo vriendelijk te helpen bij het regelen van een taxi. Het onderhandelen over de ritprijs moet nog beginnen, maar mijn antwoord op de vraag waar ik vandaan kom, wordt direct beantwoordt met een 'Gullit, VanBasten, Mido Ajax-Tottenham' en zorgt voor een goede basis in de onderhandeling. En alsof men gelooft dat ik met zware rugtas en een warm middagzonnetje van plan was om 5 km te wandelen naar het treinstation, volstaat die mededeling bij het afdingen van de prijs. Een onderhandeling met een glimlach en waarschijnlijk betaal ik nog steeds het toeristentarief.
Terug in Luxor verblijf ik in een goedkoper en centraler gelegen hotel in de buurt van het station. Na een nacht check ik uit voor twaalven en hang wat rond in de stad (bezoek het mummificeer museum) voordat ik een poging waag mijn treinticket naar Cairo te bemachtigen op het treinstation van Luxor (waar het altijd 21.20 uur is). Omdat ik mij plotseling ziek, zwak en misselijk begin te voelen, besluit ik dat het verstandiger is terug te gaan naar het hotel en nog een dag (dat worden er 2) in Luxor te blijven.
Behulpzaam draagt men mijn tas in het hotel naar de 3e verdieping en deelt op de trap mee dat deze kamer 'a little bit noisy' zal zijn, maar de overige kamers helaas zijn volgeboekt. 'A little bit,.....I can live with that, but a bit is not oke' hoor ik mijzelf nog zeggen. Maar 'a little' definieert men anders dan ik, of men heeft heel bijzondere humor. Een uur nadat ik ziek op bed ben gaan liggen, hoor ik niets anders dan claxonnerende auto's, jongeren met gettoblaster, fruitverkopers die schreeuwend hun aanbieding kenbaar maken, de man van het gas die slaand met een grote steeksleutel op gasflessen zijn komst meldt en de oproep tot gebed door de speaker van de minaret, die gericht is op mijn balkon. Een nieuwe dimensie van ziek zijn...
Veel slaap, het eten van droog brood, sinaasappelen en biscuit doen gelukkig wonderen. Dinsdag 21 maart probeer ik, zo goed als hersteld, dus opnieuw een kaartje voor de trein te bemachtigen.
'Innaharda kam?' vraag ik om te weten welke dag het eigenlijk is. Het antwoord betekent volgens mijn phrasebook zoveel als: 'zaterdag'. Vandaag dus negen dagen onderweg en tyd voor een eerste bericht uit een serie van.....
Donderdag 9 maart met Arkefly's seatonly-ticket naar Luxor (Egypte) gevlogen. Bij gebrek aan Egyptische ponden en een hotelreservering besloot ik op de eerste dag nog niet een eeuwigheid over de ritprijs van de taxi te discussieren, maar zo snel mogelijk aan de rit naar de stad (via ATM) te beginnen. Alle ATM's tot 21.00 uur buiten werking. Dat begint dus al weer lekker op de eerste dag. Gelukkig ben ik bijna op de plek van bestemming en wie weet kan de hotelmanager even wat voorschieten.
In Luxor, bekend om zijn tempels en graftombes (heb er inmiddels genoeg gezien), meng ik mijzelf tussen de andere toeristen, loop mee met een groep georganiseerde reizigers en hun gids (hoef ik niet de hele tijd in de LP te lezen) ga op huurfiets naar de volgende pleisterplaats en heb leuke gesprekken met Egyptenaren op de Corniche el Nil (blvd langs de Nijl). Door dat laatste 
oefen ik met behulp van mijn phrasebook Arabic de juiste uitspraak, praat over voetbal (het onderwerp dat werkelijk iedereen met elkaar verenigt) en geef antwoord op hun vragen over Nederland. Bijv. Mag men in Nederland samenwonen als men niet getrouwd is? Klopt het dat er in Nederland mannen samenwonen, en hoe zit dat dan bij vrouwen? Hebben in Nederland mannen ook meer vrouwen en hoeveel dan gemiddeld? Uiteraard wordt iedere vraag gevolgd door een vragenvuur van mijn kant over tradities en religie in Egypte.
Opvallend en bijzonder is dat men hier een mening vormt over het westen (en dus Nederland), op een zelfde wijze als wij dat doen over de Arabische wereld.
Na 4 nachten in hotel 'Happyland' vertrek ik met een van de eerste treinen om 07.00 uur 's ochtends naar Edfu. Weliswaar is de enige bezienswaardigheid de 2000 jaar oude tempel van Horus, maar ik ben er nu toch.
Met een dolle taxirit waarbij zowel voor als achteruit moet worden geduwd (lege startaccu en kapotte achteruit versnelling) rijd ik naar de de tempel en terug naar het station. Met de taxi passeer ik grote spandoeken met Arabische tekst en daaronder de Deense vlag en de Engelse woorden: 'boycot products'. Blijkbaar houdt niet iedereen zich hieraan, want de afgelopen vier dagen is iedere ochtend Deense boter geserveerd bij het ontbijt. Een restpartijtje of toch een goede prijs/kwaliteit verhouding...
In een zesde klas coupe reis ik vervolgens van Edfu naar Aswan om op zoek te gaan naar Hotel Nubian Oasis. Ook dit hotel kent volgens de LP een staff die nogal aggressief kan zijn in het aanbieden van zijn tours en excursies. Net als in Luxor overweeg ik hun aanbod maar trek mijn eigen plan. Wanneer ik vervolgens 's nachts (ivm met oplopende temperatuur in de woestijn) wil vertrekken naar AbuSimbel, en men informeert met wie dan wel, is de volgende reactie of ik zo vriendelijk wil zijn mijn kamer weer op te leveren. Lachend deel ik mee dat dit geen enkel probleem is en wens de hele staff tegelijkertijd heel veel narigheid. Dit is nog eens een goed begin van de dag! 
In AbuSimbel stap ik over in een bus met Koreanen (Kim, Kim, Kim en Ko) die wel een goed hotel weten. Het blijkt het goedkoopste te zijn van Aswan en dat is aan echt alles te merken! Ach.., voor deze laatste dag.
Gelukkig komen er twee ontspannende dagen aan met een Felucca tocht op de Nijl.
Vaak gezegd, en na ruim drie jaar werken komt het ervan. Donderdag 9-3-2006 een paar kilo aan belangrijke spullen bij elkaar gepakt en klaar om een tijd uit de rugtas te leven en over de wereld te zwerven. Een reis zonder bestemming door landen met (nog) onbekende en minder bekende culturen. Door middel van dit weblog geef ik met enige onregelmatigheid aan waar ik ben en wat ik doe.
Mailen: carlebur@hotmail.com
Nu ik al twee dagen moet aanhoren dat de tickets voor de nachttrein naar Cairo zijn uitverkocht. biedt de hotelmanager aan het ticket te kopen. Bij de prijs wordt wel wat extra baksjiesj gerekend, maar men weet wel iemand. Zodoende kan ik om 23.45 uur alsnog op weg naar Cairo waar de trein negen uur later in het centraal gelegen Ramses Station arriveert.
de stad te reizen. Cairo is namelijk wel een grote en drukke stad, maar onoverzichtelijk is het niet. En bij een enkele blik in de reisgids staat er binnen enkele minuten iemand naast je met de vraag: 'where are you from, can I help you?' En ochtendspits of niet, niemand geeft elkaar bij het in en uitstappen van de metro de ruimte. Men baant zich een weg bij de deur terwijl men elkaar nauwelijks kan passeren. Nederlandse hoffelijkheid om dames voor te laten gaan, komt mij dus duur te staan wanneer ik mijzelf uiteindelijk als laatste in de overvolle metro moet proberen te wringen.
mogelijkheden voor het verkrijgen van een visum aan de grens op de rest van mijn reis, is het antwoord voor Jordanie bevestigend en gelijk aan mijn informatie van de ambassade in Nederland. Bij de Syriche ambassade deelt men mee dat een visum in Belgie had moeten worden aangevraagd. Niet het nieuws wat ik graag had willen horen en tegenstrijdig met het bericht van het Syrische consulaat in Den Haag. Ik ben benieuwd hoe die grenspassage gaat verlopen in mei. Op goed geluk koop ik in de bookshop van The American University in Cairo alvast de volgende reisgidsen en twee leesboeken (eindelijk weer geprijsde artikelen).
stadswandelingen en bezoek enkele musea waaronder het Egyptisch museum. Een museum met zeer veel tentoongestelde historie (en daarom het bezichtigen waard), maar niet ingericht om bezoekers duidelijk over historische kunstschatten en het verleden te informeren.
extra kaartje mag men ook de piramide van Cheops van binnen bekijken. Niet veel later sta ik, als Indiana Jones maar dan zonder fakkel, in de grafkamer van de Koningspiramide; terecht een van de zeven wereldwonderen.
