Van 11 juni tot 6 juli student aan het Language Institute van de Damascus University. Een eerste lesdag, een klas vol internationalen en het leren van een nieuwe taal; het MSA (Modern Standard Arabic) ook wel bekend als Fusha. De taal die alleen in publieke formele situaties wordt gebruikt, door nieuwslezers wordt gesproken, maar door iedereen wordt geschreven. Thuis en op de straat spreekt men het het dialect (Colloquial / ِAmiyya) en begrijpt men soms niet eens het MSA. Het volgen van een cursus Amiyya is helaas alleen weggelegd als men de beginselen van het arabisch beheerst en op zijn minst kan lezen. Een studie Fusha dus en bij souvenirverkopers, de kapper en de pizzaplaats op de hoek het dialect blijven oefenen. Dat laatste is ook eenvoudiger omdat mijn vocabulaire een redelijk aantal woorden van het Amiyya kent (of uit de Egyptische taal die aanmerkelijk verschilt van het Arabisch dat in Syrie wordt gesproken) en mij ook begrijpt bij het gebruik van het verkeerde voorzetsel of net niet de juiste grammatica constructie.
Met een dagelijkse minibusrit -waarbij in en uitstappende mensen elkaar geen ruimte geven en de bus langzaam blijft doorrijden- verplaats ik mij van zondag tot en met donderdag naar het universiteitsterrein aan de andere kant van de stad. De eerste dagen een extra grote uitdaging omdat ik net de eerste letters van de buslijnen heb ontcijferd als ze al weer op weg zijn en ik het meerennen met langzaam rijdende bussen nog niet helemaal eigen ben. Vanuit een schaduwrijk bushokje dat dagelijkse ritueel aanschouwen was de eerste week dan ook amusanter dan eraan deelnemen.Op de universiteit laat de docente weten streng te zijn met opgegeven huiswerk. Bij meer dan vier fouten in opdrachten of dictee moet men
snoep, chocolade of Arabische zoetigheid meebrengen. De eerste 10 dagen studeer ik met een ongekende discipline in de binnentuin van het hotel, oefen hier mijn uitspraak met enkele Arabische toeristen en maak luistertoetsen en tekstverklaringen. Maar vanaf het moment dat ik het Arabische schrift kan lezen (weliswaar niet vloeiend) werd de zelfstudie iets minder, trakteerde ik met regelmaat maar werd langzaam een onderdeel van de stad. In korte tijd veel vrienden gemaakt en de stad als mijn broekzak leren kennen. Zo goed zelfs, dat ik na drie weken iemand uit het hotel help aan een appartement in de 'oude stad' en de beste plaatsen wist (waar Syrische vrienden nog nooit van hadden gehoord) om het WK-voetbal te volgen. Een evenement dat ook hier op de voet wordt gevolgd 
en waarbij Brazilie, Argentinie, Duitsland en Italie de favorieten zijn. Er is dan ook van alles te koop met de vlag en naam van de genoemde landen; key-cords, polsbandjes, T-shirts en foto's van de elftallen maar ook schoenen en jeans ontkomen niet aan de voetbalgekheid. Bij de finalewedstrijden zitten Syriers met gezichten geschminkt in de kleuren van de Italiaanse vlag (sommige hebben de strepen horizontaal) en ontstaan vechtpartijen met landgenoten die de andere teams supporten.
Naast het volgen van het WK ben ik te gast op feestjes bij mensen thuis, zie een optreden van funky band 'Le Gros Tube' in een ontruimd kantoor, een jazzfestival in de citadel van Damascus en concerten (waaronder Maqams et Creation: Eclats deSyrie) in het Al-Azam Palace. Iedere keer opnieuw uitgenodigd en mensen ontmoet die een entertainment scene willen creeren in Damascus en altijd toegangsbewijzen voor het volgende optreden op zak hebben. De studie als dagelijkse invulling van een deel van de dag 'leef' ik in een van de oudste steden ter wereld. Een geslaagde anderhalve maand!
