De familie regelt een taxi voor hun grenspassage en vertrekt 's ochtends om 10.00 uur weer naar Turkije. Nu de hotelkamerprijs niet meer door drie kan worden gedeeld zoek ik die middag een andere overnachtingsplek en vind uiteindelijk een gezellig hotel met een receptie met huiskamergevoel en een aantal Iraakse toeristen.Het is een populaire plek in het centrum en omdat de eigenaar dagelijks een 'nee helaas, we zijn volgeboekt' moet verkopen, wordt na twee nachten gevraagd of ik bezwaar heb als het tweede bed in mijn kamer door een andere toerist in gebruik wordt genomen. Na overnachtingen in slaapzalen heb ik daar geen bezwaar tegen, maar informeert mijn accurate handelsgeest wel even of dan ook de andere helft wordt betaald. De reactie is adrem, maar wordt gewaardeerd. Tot op heden verhuur ik echter nog niet mijn eigen hotelkamer.
Ik ontvang mail en msn met vrienden in Damascus over de beschietingen en bombardementen in Israel en Libanon.Toeristen worden geevacueerd en een groot aantal Libanezen vlucht naar Syrie. In Latakia, 200 km ten noorden van Beiroet en 60 km ten zuiden van de Turkse grens wordt ook het nieuws op de voet gevolgd. Afgezien van de restaurants waar de televisie op MusicArabia blijft staan, volgen velen de ene na de andere exclusieve uitzending van Al Jazeera. Veel taxi's vertrekken richting de grens om Libanezen op te halen en in de stad hoor ik complottheorieën over wat zich afspeelt. Syriatel -één van de twee telecomaanbieders in Syrie, waarvan (zo wordt mij verteld) 90% van de aandelen in handen is van de neef van de president- verstuurt sms berichten. Het eerste beicht is de boodschap 'moedig' en niet veel later volgt de oproep om geld te doneren en bloed te geven.In verschillende steden, waaronder Latakia, vinden vredige demonstraties plaats. Ik zie kinderen van een jaar of acht met posters van Hassan Nasrallah maar hoor dat alle zogenaamde 'peaceful demonstrations' worden georganiseerd door de overheid. Sommige werknemers zullen moeten gaan en er zullen mensen zijn die registreren wie wel en niet deelneemt. Waar of niet, dit soort uitspraken maken het extra interessant om de verfilmde comic 'V for Vendetta -Freedom! Forever!'- in Syrie in de bioscoop te zien. (Lonely Planet: 'The cinema programming is restricted to carefully selected Hollywood blockbusters...') Voorlopig een te verwachten film.
Langs de boulevard zie ik veel families op weg richting strand. Zittend op tuinstoelen in de laadruimte van pickup trucks. De nieuwste popmuziek luid uit de speaker of een eigen melodie van meegebrachte trommels. Men heeft plezier. Ik zie die avond een theater/ballet voorstelling in de binnentuin van het museum, ontmoet daar een manager van CMA-CGM en zit vervolgens die nacht in een havenkantoor van Latakia voor een uitleg over het logistieke proces van de containervaart.
In het hotel word ik zo langzamerhand weer één van de vaste gasten. De Iraakse bezoekers geven complimenten op mijn uitspraak van Arabische volzinnen en willen graag weten wat voor land 'Nederland' is. Klein, groen, veel water en koeien is niet genoeg. Men is meer geinteresseerd in de bevestiging van het gerucht dat mannen in Nederland met elkaar kunnen trouwen. Voor de volledigheid leg ik uit dat er naast Nederland in een nog een paar landen mannen maar ook vrouwen met elkaar kunnen trouwen. Maar, nu het onderwerp huwelijk wordt besproken, wil ik het graag nog een keer hebben over het maximum aantal vrouwen waarmee een man hier mag trouwen. De een denkt zes de ander is overtuigd van vier, maar beiden hebben er maar één. Als het even kan moet de tweede ook geen Arabische vrouw zijn. Die willen namelijk alleen maar telefoneren, koffiedrinken en praten[...].
Voor de ingang van mijn hotel ontmoet ik dagelijks de eigenaar van een klein winkeltje. De gehele week heb ik niemand in zijn winkel gezien en tref ik de man steeds zittend op een kruk, sigaretjes rokend de straat observeren. Een allervriendelijkste kerel die mij bij het horen van het 'Allah Akbar' uitnodigd om de volgende dag mee te gaan naar de moskee. Tammam = oke. Zo sta ik de volgende dag om half tien 's avonds op de tweede rij in de volle Al-Ajan moskee. De eerste minuut onwennig, maar niet veel later zeg ik als niet-gelovige mijn eigen gebed op; vrede.
