Door een gezonde spanning voor mijn grensovergang met Syrie heb ik een slechte nachtrust gehad. Dat zal wat worden, want dit belooft een lange dag te worden. Ik maak de hotelmanager wakker en vertrek in alle vroegte met de taxi naar het treinstation.Op het van treinstation van Amman is het weliswaar erg rustig, maar ik ga ervan uit dat zo goed als iedereen de bus of servicetaxi zal verkiezen boven een negen uur durende treinreis. Maar wat blijkt, deze week gaat er geen trein op maandag, maar alleen op donderdag.
Na het maken van een aantal foto's van het station dat zo uit de modelbouwdoos lijkt te komen, ga ik naar het busstation op zoek naar ander vervoer. Later wordt verteld dat er wel over treinverbindingen in Jordanie wordt geschreven, maar dat het land geen trein (meer) heeft.
Nu de treinreis niets meer wordt, kies ik gelijk voor de snelste manier van vervoer; de servicetaxi. Dan hoef ik op de grens ook niet op alle anderen te wachten die de grens willen passeren. Ik ben de eerste die zich aanmeld, dus ik moet wachten op drie anderen. Na een uur heeft slechts een Syrier zich aangemeld en beseft men dat ze ons niet nog langer kunnen laten wachten. Nog een ronde door de stad waarbij de chauffeur de bestemming 'Shams' (= Damascus) hard door mijn open raam naar buiten schreeuwt, en daarna op weg.
Eenmaal op de grens besef ik dat deze snelle manier van vervoer waarschijnlijk de beste is
geweest. Alle formaliteiten kosten veel tijd en ik ga van het kastje naar de muur. Jordanie uit is nog vrij eenvoudig. Departure tax betalen en in de rij voor 'foreigners' met dringende Turkse vrachtwagenchauffeurs mijn plek bewaken, via een webcam een foto van mijn gezicht laten maken en een scan van mijn vingerafdruk in de pc. Bij het loket wacht niemand netjes op zijn beurt, maar probeert iedereen tegelijk zijn paspoort door het loket te duwen. Mijn taxichauffeur doet een keer voor hoe het moet, en niet veel later sta ik in de rij voor 'Syrians' net zo te dringen om als eerste aan de beurt te zijn.
Al die geavanceerde apparatuur werd trouwens niet gebruikt om Jordanie in te komen, maar laat ik hier geen lastige vragen gaan stellen.Door een klein stuk niemandsland en dan opnieuw alle formaliteiten, maar nu voor Syrie. Ik had mij al verzekerd van Syrische Ponden, maar men wil dat ik Amerikaanse Dollars wissel en wil zelfs het recu van de geldwissel. Opnieuw speel ik het hele spel maar weer mee. Ik ga in het ene gebouw geld wisselen, ergens anders mijn visumzegels kopen en in het derde gebouw worden ze in mijn paspoort geplakt. Het lijkt zo eenvoudig, maar in ieder gebouw ben ik drie keer geweest.
Een uur later is alles in orde. Hoewel, in orde...Ik vroeg toch expliciet om een 'mulitple entry' visum. En wat er nu in mijn paspoort is geplakt en gestempeld wordt ik geen wijs uit. Een klus om volgende week uit te zoeken in Damascus, voordat ik bij de grensovergang Libanon-Syrie opnieuw moet betalen.
Ik word afgezet langs de snelweg, stap over op een andere taxi om mij naar een van de busstations van Damascus te brengen en reis in 3,5 uur door naar Palmyra. Ik was er al enigzins op voorbereid, maar hoor nu dat er geen festival is. Als een amateur-archeoloog zwerf ik de volgende dagen door de oude stad, ontmoet een bekende (via e-mail afgesproken) ga uit eten met Australiers en een Fransman, laat een studentenkaart (na)maken (altijd al eens aan de Oxford University willen studeren) en ga, bij gebrek aan ander entertainment, achterop een motorfiets naar de op van een heuvel om de zoveelste zonsondergang te bekijken.
Op donderdag reis ik terug naar Damascus. In het hotel in de oude stad kies ik opnieuw voor een dormitory (slaapzaal). Als het net zo is als in Palmyra ben ik toch de enige. Maar wat ik aantref is een kamer die eruit ziet alsof mensen er wonen. Later hoor ik dat beide hotelgasten er inderdaad al enige tijd verblijven ivm werk in de stad. De ene al 2 maanden omdat zijn huurcontract van zijn appartement is afgelopen en de ander verblijft hier al 25 dagen maar is te lui om andere huisvesting te zoeken. Ik laat de kamer voor wat het is en ga in de namiddag naar het 'Department for Immigration and Passports'. Officieel gesloten vanaf 14.00 uur, maar in de praktijk tot laat geopend. Gelukkig, want het is hier op donderdag net de Nederlandse vrijdagmiddag. Veel gebouwen al gesloten en degene die je moet hebben is al naar huis.De militair bij de entree verwijst mij door naar de derde etage. Ik neem plaats in de wachtruimte maar ga na 15 minuten toch eens informeren wanneer ik eigenlijk aan de beurt ben. Zo kom ik in het kantoor van de baas van dit departement die in een grote kamer naar de televisie zit te kijken en de goed te keuren dossiers laat voor wat het is. Goed voorbeeld doet goed volgen, want alle geuniformeerde beambten staan op de gang te roken en elkaar grappen te vertellen. En ik, ik moet weer eens in een ander gebouw zijn.
Niet opgeven en opzoek naar het volgende departement. Daar leg ik uit wat die stempel van de Islamitische Republiek Mauretanie in mijn
paspoort doet en hoor ik dat iedereen aan de grens een 'single entry' visum krijgt. Een 'multiple enty' visum is alleen van tevoren aan te vragen. Er wordt hard gelachen als ik informeer of ik opnieuw moet betalen bij een bezoek over 25 dagen. Natuurlijk.., had ik kunnen weten.Met al dat heen-en-weer gewandel door de stad heb ik in het voorbijgaan de Damascus University gezien. Ik informeer naar het cursusaanbod van talen en hoor dat dat op een andere faculteit wordt gedoceerd. Men dirrigeert mij naar een minibus, roept wat tegen de chauffeur en ik ga naar het volgende universiteitscomplex waar ik alle informatie over de te geven cursussen krijg.
Omdat Syrie een goedkoop land is om te verblijven, Damascus en omgeving erg interessant zijn en de mensen over het algemeen Arabisch spreken (ipv Frans en Engels in Beiroet), wijzig ik het studieplan in de reis. De American University van Beirut wordt verruild voor de Damascus University. Het enige wat ik nog niet zeker weet is of ik een appartement zal huren in de oude stad of voor de gezelligheid in het hotel verblijf.
Verreisd neem ik plaats in de kappersstoel en laat in het oudste badhuis van Damascus met de meest grove schuurspons alle dode huidcellen van mijn lichaam schrobben. Daar knapt een mens van op!
