Van de Syrische naar de Turkse hoofdstad. Een reis via Aleppo omdat ergens staat dat bustickets voor Turkije vanaf daar goedkoper zijn, maar ook omdat ik verwacht /hoop dat vervoer frequenter is naarmate de grens dichterbij is. Eenmaal in Aleppo zie ik dat prijzen in verhouding hetzelfde zijn en vertrek slechts een keer per dag om 03.00 uur 's nachts. Een servicetaxi naar Antakya is mogelijk, maar deze prijzen zijn hoog en zo'n haast heb ik nu ook niet. Ik wacht, laat de tast achter bij een kantoor op het busstation en bezoek het hotel waar ik eerder heb overnacht. Tijdens het vorige bezoek heb ik gezien dat daar een boekenkast staat met te lenen, te ruilen of te kopen boeken. De man met de sleutel van de kast is echter op vakantie, dus staar ik door de glazen deur en probeer alvast ideeen op te doen voor het vervolg van de reis. Ik slaap in de lobby van het hotel (dat kan in 'huiskamerhotels'), ga uit eten met eerder ontmoette 
reizigers en drink 's nachts Syrische wijn met de hotelmanager die blij is dat ik er weer ben. De fles is leeg en het is bijna half drie als ik mij richting het busstation begeef. In verband met de grenspassage controleer ik nog eenmaal de inhoud van mijn tas, zoek naar de bus en zet mijn stoel in de slaapstand.In de vroege ochtend wordt in Antakya de Syrische bus verruild voor een Turkse bus en gaat de reis, na enige uren wachten op het busstation, verder richting Ankara. Antakya - Ankara is normaal een reis van ongeveer 12 uur, maar door een steekproefgewijze controle van de Turkse Jandarma begint die namiddag een vertraging die uren gaat duren. Er zit een groep van vijftien Afghanen en Pakistanen in de bus zonder paspoort of zonder visum. De reis gaat naar de dichtstbijzijnde stad
voor een strenge controle omdat iedereen met een andere nationaliteit dan de Turkse verdacht is. Naar het toilet onder begeleiding en om het half uur mijn paspoort aan iemand anders laten zien. Na zes uur heb ik mijn paspoort terug met 'print-it' briefjes bij alles visumstempels. Ik doe mijn best voor een glimlach van oor tot oor maar heb een ontzettend slecht humeur. Van enige rust is niets terechtgekomen en om 04.00 uur 's nachts word ik afgezet langs de snelweg naast het grote gebouw van het busstation in Ankara. Ik ben de enige die uitstapt en de bus rijdt verder richting Istanbul.Weg van de snelweg wacht ik tot het metrostation wordt geopend en ga naar de buurt met de meeste hotels. Ik beding een goede prijs voor een luxe kamer, vraag om een extra ontbijt voor deze ochtend en geef lichaam en geest even rust. Nescafe
en Turkse koffie zonder suiker geven de oppepper die nodig is en ik zoek in Ankara naar de Iraanse ambassade. Verder weg dan ik dacht zoek en vraag ik naar de weg (toevallig twee keer aan een Iraanse vrouw) en stap tegen het einde van de ochtend de ambassade binnen. De aanvraagprocedure voor een Iraans visum is niet anders dan in Damascus maar wel moet vooraf worden betaald aan de Iraanse bank. Met vragen op het aanvraagformulier 'visa ever rejected? If yes, when?' schat ik mijn kansen niet heel groot. Teleurstellend is wel dat twee Fransen, een echtpaar uit Nederland en een Italiaan hun visum hier na 10 dagen kunnen komen afhalen.Ik besluit geen geld en tijd te verspillen en de route te wijzigen. Turkije ligt centraal en veel landen zijn dichtbij. Mijn criterium om zoveel mogelijk over land en zee te reizen beperkt de keuze tussen de Kaukasische landen of Oost/West-Europa. Ik kies voor de nieuwe lidstaten en de kandidaatlidstaten van de Europese Unie.
Die middag ga ik nog naar alle uithoeken van Ankara opzoek naar boekwinkels voor een gids of een kaart. De topografische kennis is oke, maar ik weet graag in welk land en in welke stad of plaats de grenspassage is.
Ik plan een bezoek aan het werelderfgoed Capadocia, blader vluchtig door de 19 hoofdstukken (=landen) van de nieuwe reisgids, check het internet en lees dat benodigde visa voor Oekraine sinds 2005 zijn afgeschaft voor burgers van de EU, Zwitserland, USA, Canada en Japan. Dat wordt misschien een interessant alternatief voor Bulgarije. Ik ben alleen nog steeds in Centraal Anatolie en begin eerst aan een laatste nachtelijke busrit door Turkije; van Goreme naar Istanbul.
