Zoals in iedere stad lopen er ook in Kiev oude dames bij de ingang van het treinstation met een kartonnen bordje om hun nek. Ze bieden kamers en appartementen aan. Weliswaar goedkoper is het ook ver buiten het centrum. Ik kies voor het centraal gelegen 'Hotel Express'. Niet ver van het station en naast het rustige voorverkoop kantoor van de Oekreense spoorwegen.De eerste avond in Kiev ga ik naar het het Nationale Opera Theater voor een voorstelling over de Kozakken en verplaats me de volgende dag door diep onder de grond gelegen metrostations naar een aantal
bezienswaardigheden die met stip staan vermeld op mijn stadsplattegrond. De een bekijk ik alleen van buiten en voor de ander koop ik een kaartje om toch even binnen te kunnen kijken.Van het ongeluk in de kernreactor in de plaats Chernobyl heeft men een museum ingericht. Bijzonder modern en artistiek. Veel is in het Oekreens, maar voor de internationale steunbetuigingen van collega-brandweerkorpsen is geen talenkennis nodig en ben ik erg onder de indruk. Ook het museum van de grote vaderlandse oorlog is met veel aandacht ingericht en alles over operatie Barbarossa is tentoongesteld. Ook hier geldt dat niets met een
Engelse toelichting is, maar veel spreekt voor zich. In een van de zalen staat een jonge vrouw voor een vitrine met medailles en foto's teksten op te dreunen en wordt af en toe gecorrigeerd door een man die in een groot boek zit mee te lezen met wat ze zegt. Bij de kassa staat een rek met spotprenten over Nazi-Duitsland die tot ansichtkaarten zijn verwerkt. Het is hier dat ik bedenk dat bij de vele monumenten, standbeelden en herdenkingstekens altijd bloemenkransen liggen met (kunst)bloemen of linten in de kleuren van de nationale vlag. In welke stad men ook is, er is in ieder park, plein of nationaal gebouw een herinnering aan WO II.
Mijn stadswandeling stippel ik uit langs het stadion van Dynamo Kiev. Er is helaas geen wedstrijd maar ik probeer een bezoek te regelen. Grote bodyguards bij de ingang vinden dat echter geen goed idee en laten niemand door. Niet makkelijk af te schepen, draag ik wat ideeen aan om mij binnen te laten en sta een half uur later op uitnodiging van de fanclub aan de andere kant van het hek. Een jongeman verteld enthousiast over zijn werk bij de fanclub en leidt mij rond. Ik hoor hoe hij vol trots verteld over zijn bezoek aan Europa voor de wedstrijd Dynamo - Real Madrid. Het was zijn eerste reis naar Europa.Ter vergelijking, in het oosten van Oekraine vertelde een jongeman dat hij nog nooit eerder met een Europese
student (in sommige gesprekken ben ik nog student) had gesproken en droomde slechts over een bezoek aan Europa.Op vrijdag 27 oktober ga ik langs bij de ambassade van Moldavie. Een klein kantoor waar men direct bij de ambassadeur aan zijn bureau zit. Ik vraag een toeristenvisum aan, moet er vijf dagen op wachten en besluit Kiev even te verlaten. Een treinticket heb ik snel en in de namiddag bezoek ik een Oekreense kapper. Zelf scheren was na zeven maanden Midden-Oosten en Turkije wennen, maar ik moet opzoek naar een kapper. Ik vind er een die helemaal aan het beeld van een Oekreense kapsalon voldoet. De tondeuse gaat in het stopcontact en niemand kan elkaar meer verstaan. Na meerdere keren
fohnen, knippen en gel smeren, ga ik naar buiten met een Russisch kapsel; gedekt van boven, een kuif en een kort geknipt matje in mijn nek. 'Do as the locals do?!' De kapster is er trots op, en uit beleefdheid knik ik instemmend. Gelukkig is het fris en zet ik met een goed excuus direct de muts op.Met de nachttrein reis ik naar Kamyanets-Podilsky. Een kleine stad ongeveer 200 km ten zuidwesten van Kiev waarvandaan, zo merk ik daar, niet dagelijks treinen vertrekken. Noodgedwongen blijf ik er twee
dagen en reis de 31e weer terug naar de hoofdstad. Bagage in de left-luggage, tandenpoetsen op het stationstoilet en opnieuw naar de Moldavische ambassade om dit keer mijn visum te halen.De ambassadeur is een aardige man en neemt voor iedereen de tijd. Twee Koreaanse toeristen gaan met hem op de foto en daarna informeer ik of het geen problemen geeft als ik via het westen Moldavie inreis en via het noorden het land verlaat. Met de boodschap: 'geen probleem' reis ik die avond weer terug naar Kamyanets-Podilsky. De reis lijkt inmiddels op een puzzel, maar Kiev is geen goedkope stad en op deze manier zie/bleef ik wat en spaar veel geld uit. Dit keer geen overnachting in Kamyanets-Podilsky, maar direct op doorreis naar Chernivtsi. Chernivtsi is geen stad met noemenswaardige bezienswaardigheden. Het sneeuwt en ik verblijf twee dagen in een goed hotel om te lezen over mijn volgende bestemming; Moldavie.
